Нищий и правда – Մուրացկանն ու ճշմարտությունը
Постучался как-то в дом к одному старику нищий странник.
Старик принял его с любовью, пригласил остаться на ночь.
— Кто ты, бедный человек?
Нищий ответил:
— Я — человек, говорящий правду, поэтому, куда бы я ни пришёл, меня прогоняют.
Хозяин удивился, угостил гостя ужином. Поев, они пошли спать. Утром встали, начали одеваться. Нищий увидел, что старик — одноглазый, и сказал ему в лицо: ты, мол, кривой.
И тут рассердился старик, выгнал его из дому, сказав:
— Ты не находишь себе места и стал всем ненавистен, ибо не правду говоришь людям, а попрекаешь людей их недостатками.
Сказанная без любви, правда выглядит как оскорбление.
Մի անգամ մի աղքատ թափառականը թակեց ծերունու տան դուռը։ Ծերունին սիրով ընդունեց նրան, հրավիրեց գիշերելու։
-Ո՞վ ես դու, խեղճ մարդ։
Մուրացկանը պատասխանեց.
-Ես ճշմարտությունն ասող մարդ եմ, այդ պատճառով, ուր գնում եմ, ինձ դուրս են հանում են։
Տան տերը զարմացավ և հյուրին ընթրիք հյուրասիրեց։ Ուտելուց հետո նրանք գնացին քնելու։ Առավոտյան վեր կացան և սկսեցին հագնվել։ Մուրացկանը տեսավ, որ ծերունին մի աչք ունի, երեսին ասաց՝ դու, ասում են, ծուռ ես։
Եվ այդ ժամանակ ծերունին բարկացավ, նրան դուրս հանեց տանից՝ ասելով.
-Դու քեզ համար տեղ չես գտնում և բոլորի կողմից ատելի ես դարձել, որովհետև մարդկանց չես ասում ճշմարտությունը, այլ կշտամբում ես մարդկանց իրենց թերությունների համար։
Խոսելով առանց սիրո, ճշմարտությունը վիրավորանք է թվում։
Բարի Գալուստ Նատալի Տագեսյանի բլոգ 