Երբ ես հինգ տարեկան էի, ես վազվզում է տանը։
Ես չկարողացա ինձ կառավարել և վազելու ընթացքում ես իմ ճակատը խփեցի սեղանի ամենասուր մասին։ Սկսեց արյուն գալ։ Ես և իմ ընտանիքը գնացին մեզ ամենամոտ հիվանդանոց։ Այնտեղ ասացին որ երեխաներին չեն սպասարկում։ Մենք նրանց համոզեցինք, որ իմ ճակատը ստուգեին։ Ստուգեցին հասկացան որ ճակատս ճղվել է։ Նրանք թելով կարեցին իմ ճակատը և մենք գնացինք տուն։ Ես այս դեպքից հետո տանը չեմ վազում։ Եթե հիմա իմ ճակատին ուշադիր նայեք կտեսնենք կարից հետո մնացած սպին։
Բարի Գալուստ Նատալի Տագեսյանի բլոգ 